Mijn lief en ik waren in Venetië.
We logeerden in hotel Marconi, vlakbij de beroemde Rialto brug, waarop veel mensen zichzelf fotograferen met het Canal Grande als achtergrond.
Ook wordt die brug zelf graag gebruikt als achtergrond. Net zoals hier gebeurt bij het trouwende stelletje, met zonnebril.
Onze kamer keek trouwens niet uit op die brug, maar bevond zich in een bijgebouw van het hotel (ene witte pijl) en keek uit op de steeg (andere witte pijl) naast het hotel.
Ons uitzicht leidde in elk geval niet af zal ik maar zeggen.
Ik geloof dat het belangrijk is om je omgeving niet alleen maar als achtergrond te zien. Maar om te proberen die omgeving 'aan te raken'. Er een verbinding mee aan te gaan. Goed te kijken en stil te staan bij zaken die je raken. Meer met je omgeving doen dan ervoor gaan staan, een selfie maken en dan weer doorlopen.
Je omgeving is jouw wereld. En jij bent, als het goed is, de held in je eigen verhaal. Met held bedoel ik niet een bovenmenselijk figuur op een wit paard, maar handelend hoofdpersoon. Kenmerk van een held is dat hij of zij een doel heeft en handelt. Een held is niet passief terwijl hem of haar alles overkomt.
De belangrijkste overwinning van de held is die op zijn angst. Natuurlijk kan een held verliezen lijden. Held is, nogmaals, niet hetzelfde als winnaar. Of ster. Risico lopen hoort bij held zijn. Dus hebben helden tegenslagen. En gaan daar mee om. Als je je doel uiteindelijk niet haalt ben je misschien een tragische held, of een antiheld. Maar nog steeds een held. Je hebt iets gedaan. Het verhaal is van jou.
Dit was even klassiek 'Instituut voor Verwondering'-stuff. Het kan geen kwaad om dat nog even aan te stippen voor we beginnen met het stukje.
In het hotel is een ontbijtzaal.
Er bedienen een oosterse man en een vrouw. Hier zie je de man met links in de achtergrond twee kannen koffie, waarover zometeen meer.
Het ontbijt bestaat uit een buffet. Met cornflakes en zo. En fruit. Ik eet persoonlijk liever een ei. Dat was er ook. In de vorm van roerei. Iedere dag precies hetzelfde. Ongeveer midden in de telefoonfoto zie je de bakken met roerei, niet uitgebakken flubberig spek en stukjes knakworst. Bluh. Een hotelgast wilde graag een gebakken ei. Maar dat kreeg hij niet.
De vrouw die bediende kwam op een gegeven moment met een kan versgezette koffie aanlopen. En goot die, tot afgrijzen van mijn lief, bij de kannen met oude koffie.
Toen wij voor het eerst aan het ontbijten waren hoorde ik de hele tijd dezelfde muziek. Nou ja, muziek. Een kort pianopingeltje in één akkoord bleef maar doorgaan. Steeds hetzelfde. Als een CD die blijft hangen. Na een kwartier werd ik er een beetje gek van en begon tegen de bedienende vrouw over die muziek die de hele tijd hetzelfde was. "Muziek?" zei ze. "We hebben geen speakers. Misschien bedoel je de televisie."
Op de televisie was een soort slide show met oude foto's van Venetië. Toen ik dichterbij kwam bleek dat vastzittende gepingel daar inderdaad vandaan te komen.
Ik zette het volume op 0. Een man die aan een tafel in de buurt zat zei: Pffff. Dankjewel.
Hoe is het mogelijk?
Mijn vrouw zei: ja daar let jij dan weer op. Ik vind vooral die koffie vreselijk.
Maar volgens mij zijn die koffie en dat vastzitende gepingel voorbeelden van hetzelfde. Net zoals dat gebakken ei dat je niet krijgt. Er is geen liefde. Er is geen verbinding met de omgeving. Geen interesse ook. Het is niet van hen.
Zij zijn niet held in hun verhaal.
Of misschien zijn ze wel érgens held, maar is dit niet hun verhaal. Of misschien is hun verhaal er een van stil verzet tegen de hotelbaas. Er gaat in ieder geval iets niet goed. Dit kan veel beter. Voor iedereen.
De volgende dag stond de slide show weer op, met het hikkende pingelthema weer op volume. En zette ik het weer uit. Maar de nieuwe koffie ging gewoon in de oude kannen, het spek flubberde en niemand kreeg een gebakken ei.
En vandaag is alles vast weer bij het oude.
Stel je voor dat zo'n vastzittend pianothema de soundtrack van je leven is.
Meer uit Venetië: