Dit is de deur van het atelier van Arianne, mijn overbuurvrouw op ateliergebied.
De eerste keer dat ik Arianne tegenkwam was 7 jaar geleden of zo, in het gebouw waar ik mijn vorige werkruimte had.
Arianne was zongebruind, had een bos donkerblond haar, grote blauwe ogen, een grote mond en een spleetje tussen de tanden.
Binnenhuisarchitect.
Wij waren er drums aan het opnemen voor het filmpje bij het liedje 'Klein Megje'.
Het ging nogal hard.
Arianne's werkruimte was onder de mijne.
Zij zei stralend: gekkenhuis!
Dit is de kier onder de deur van haar atelier.
De deur is op slot.
Toen we dit 'nieuwe gebouw' betrokken hield zij een feestje.
Ze had kleurige doeken opgehangen in de gangen die nogal steriel waren en nu weer zijn, want die doeken moesten verwijderd worden.
Het haakje hangt er nog.
De laatste keer dat ik haar zag, hebben we samen thee gedronken.
Ik heb mijn kopje bij haar achtergelaten, zodat het klaar stond als ze er weer zou zijn.
Dan zouden we weer thee drinken.
Het kopje staat nog daar, aan de andere kant van de deur.
Maar thee gaan we niet meer drinken.
Arianne is dood.
Ze werd 43.
Zo lang als ik haar kende was ze ziek.
Ongeneeselijk.
Maar wat kon zij stralen zeg.
En nu moet ik iets verzinnen (voor op het sticker-briefje dat in de rouwkaart zat) dat ik morgen, mijn verjaardag, op haar kist kan plakken.
Ik denk dat ik het briefje vol ga huilen.