Ik heb al eerder geschreven dat ik me in mijn blokhut soms voel zoals Andre Kuipers zich in het ISS moet hebben gevoeld.
Afgesloten van de wereld.
Maar nu blijkt dat we nog iets gemeenschappelijk hebben.
We hebben samen het podium gedeeld.
(Nee, het was niet bij het genootschap van kale mannen...)
Afgelopen weekend in Roermond.
Waar hij een Astro Andre lezing hield en ik tussendoor Mondo Leone verhalen mocht vertellen.
Onder andere over mijn held, de astronaut Pete Conrad (3e man op de Maan die aldaar gezongen heeft):
En de Gouden Plaat (echt een langspeelplaat mét naald) aan boord van de Voyager satellieten:
En André kan uit het raampje van een ruimte station kijken, ik moet het met de trein doen.
Maar zie dan mooi wel iets wat hij vanuit de ruimte niet kan zien.
De perspectieven kunnen onderhand niet verschillender zijn.
André's macrocosmos en de Mondo's microcosmos.