Je ziet ongeveer niks op dit fotootje, maar deze is gemaakt tijdens de première van Hemel op Aarde, de nieuwe film van Pieter Kuijpers.
Ik was vereerd er bij te mogen zijn. Een vriend van mij vindt dat je het alleen maar over jezelf kan hebben, want daar heb je verstand van. Dat zal ik doen en wat je zodoende gaat lezen is dan ook geen kritiek, want daar is het te persoonlijk voor.
En aangezien dit Mondo Leone is, wat weer De Wereld Van Leon betekent... De film speelt zich af in het Noord-Limburg van de jaren 70. De arena van mijn jeugd.
Maar ik herken het eigenlijk niet.
Dit is niet de wereld van Leon.
Zeker die enorme aanwezigheid van de kerk en het gedreig met doodzondes, hel en verdoemenis zijn ver van mijn (katholieke) tienerbed, dat toch pal tegenover dat van Pieter stond, aan de andere kant van de Maas.
Even om een en ander in de tijd te plaatsen, de pil kwam in het jaar van mijn geboorte in Nederland op de markt. En toen duurde het nog 6 jaar tot Pieter ter wereld kwam.
Met 16, in het Noord-Limburg waar Pieter 10 was, mocht ik naar Pinkpop. En wie speelde daar?
Thin Lizzy!
O nee, ik was nog 15 zie ik nu.
Voor mij lijkt Hemel op Aarde meer over de jaren 50 te gaan dan de jaren 70.
Een ding herkende ik echter wel enorm.
De hopeloze verliefdheid op een ouder meisje. En wat een verschijning is deze Ella-June Henrard. Ge-wel-dig. Ik heb het nog tegen haar gestotterd aan de bar.
Op sommige punten blijf je een klein jongetje.
En een ander ding herkende ik weer niet en dat was iets in de muziek. Die was gemaakt door Rowwen Hèze. En daar kwam me toch een gitaargeluid voorbij... Zo mooi. Dat kan nooit door een Rowwen Hèze gitarist gemaakt zijn. Dat klopt. Dat bleek, de ook al zo jonge, Angelo de Rijke te zijn.
Hij klinkt zoals Zij er uit ziet.
Ik ben een broekie.