Ik was vandaag naar het crematorium omdat ik (voor een project waar ik binnenkort over zal vertellen) foto's wilde maken van hoe daar de bloemstukken, die op de kisten hebben gelegen, op een hoop gelegd worden.
Gestrand bloemenvliegtuig
Daarna maakte ik een rondje over het zogenaamde 'columbarium', het urnenkerkhof.
En merkte dat ik eigenlijk de gietertjes het ontroerendste vond.
Met spulletjes, zoals een schaar en batterijen, om alles te onderhouden.
Een soort wachtertjes.
Het ontroerendst... tot ik dit zag.
Een met punaise opgeprikt, anoniem briefje, zo maar ergens, aan een babytje dat iemand nooit gezien had.
25 jaar na dato.
Ik weet niet of je het zo kunt lezen, daarom heb ik het precies overgetypt:
14 sept 1984, 03:53
Lieve Linda,
Ik weet dat je bij me bent, ik voel je steeds dichterbij komen.
De pijn die ik in al die jaren niet heb toegestaan, heb weggestopt, laat zich niet meer tegenhouden.
Ik heb je nooit gezien, nooit vastgehouden. Achteraf is dat jammer; maar toen kon ik dat niet goed aan en ik verstopte me achter ' solidariteit' naar je moeder die ook niet durfde. Ik heb me groot gehouden, vond dat ik sterk moest zijn maar liep mezelf daarbij totaal voorbij.
Je was zo gewenst, zo welkom.
Ik heb van je gehouden nog voor dat je ter wereld kwam.
Toen je eindelijk in stilte geboren was heb ik je voor altijd in mijn hart een plaats gegeven. Een plaats ver weg, diep verzonken zodat de pijn van wat niet mocht zijn zo min mogelijk gevoeld kon worden.
Nu is het tijd om die pijn 'op te ruimen' en plaats te geven aan de mooie droom die jij was. Ruimte geven om te 'zijn' in mijn hart, ruimte om de nabijheid van jouw ziel te voelen en daaruit de vreugde te halen van samen zijn.
Zo gewenst, zo welkom.
Voor altijd liefde
xxx
papa
okt 2009
Auw.
Zijn papa en 'je moeder' nog bij elkaar?
Ik denk het niet.
Heeft hij nog meer kinderen gekregen?
Denk ik ook niet.
Wat een verdriet.
Daar aan die blauwe punaise.