In het café waar Esther en ik vaker kopjes koffie drinken als we het over Mondo-zaken hebben hangt deze kop. Het is een springbok-kop volgens mij.
In september ga ik naar Zuid-Afrika, het land van de springbokken, om te spelen op een huiskamerfestival in Darling, bij Kaapstad. Ik blijf een paar dagen langer, het is tenslotte en hele reis en het schijnt een heel mooi land te zijn. Maar ik hik er ook een beetje tegenaan.
Ik verheug me er niet op om een witte in het land van de apartheid te zijn. Waar 'springbok' ook fout is. Of in elk geval was.
Ik heb een film, Invictus, gezien over het bijna helemaal blanke rugbyteam: 'De Springboks', waar Matt Damon aanvoerder Pienaar speelt, en waarbij Mandela, gespeeld door Morgan Freeman zich tegen de zwarte protesten in inzet en het land achter het team krijgt. Mandela laat sport verbroederen.
Nou heb ik zo ongeveer niks met sport (en Nelson volgens mij ook niet, kijk hoe onwennig hij en Morgan Freeman dus ook, het petje op hebben) en ook niet zo veel springbokken, maar wel met Mandela. En met spreken en je woorden waarmaken. Zoals ik eerder schreef wil ik daar een studie naar gaan doen. Dus was ik aan het zoeken naar speeches van Mandela.
En toen vond ik iets moois. Niet van Mandela. Maar kennelijk wel ten onrechte toegeschreven aan Mandela. Dit werd de mooiste speech die Mandela nooit gegeven heeft genoemd.
Hij zou het bij zijn inauguratie gezegd hebben, maar dat is niet zo, het is een tekst uit een boek. Het is 'Our deepest fear', van Marianne Williamson.
Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us. We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won't feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do. We were born to make manifest the glory of God that is within us. It's not just in some of us; it's in everyone. And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.
Dankjewel Mandela voor het niet geven van deze speech. Ik ben blij dat ik hem daardoor gevonden heb. Ik geloof namelijk dat dit klopt. Sterker nog, ik weet het zeker. In het begin van Mondo Leone dacht ik beslist: wie ben ik? Waarom zouden de mensen dit of mij willen zien of horen?
Ik ben inmiddels die angst kwijt geraakt. Dat is inderdaad bevrijdend. En, inderdaad, niet alleen voor mij.