Gisternacht was de nacht van de popmuziek. Een andere dan deze waarvan de foto is, maar Matthijs van Nieuwkerk had wel een vlot leren jekkie aan. Want dat heeft hij altijd als het over popmuziek gaat.
Op de nacht van de popmuziek praten twee en een halve man (er is, naast 'popprofessor' Leo Blokhuis ook nog iemand anders, Fenno Werkman, die zijn bestaan ontleend aan het feit dat hij heel veel beeldopnames heeft, waaronder het een en ander dat wederrechttelijk in zijn bezit is gekomen) over popmuziek.
Fenno Werkman is nodig, omdat ze anders weinig bijzonders kunnen laten zien, het namelijk nogal low budget allemaal. Dat kun je gewoon voelen. Van Nieuwkerk moet eigenlijk niks van hem hebben, het spat van het scherm af, maar Werkman zit er jaar na jaar toch. Dat wil wat zeggen.
Matthijs en Leo praten over popmuziek zoals kleine jongetjes over voetbal. Weetjes over hun sterren. Waar ben jij voor? Cruyff of Maradonna? Wist je dat Maradonna drugs gebruikte? Jaha zijn bijnaam was sneeuwvlokje. Dat werk. En Werkman heeft een grote voetbalplaatjes verzameling en wordt gedoogd.
Op een gegeven moment, dat ik gemist heb, heeft Leo kennelijk beweerd dat U2 een 'schaduwband' heeft. Een volledige band, met drummer en al, die onder het podium meespeelt. Waardoor het geluid van de band veel groter is.
Even een beeld van een willeurig podium van U2. Om een indruk te geven. Daar past natuurlijk best een hele band onder.
Daar kwam allerlei kritiek en reactie op. Dat heb ik wél meegekregen. Een belangrijke reactie was dat ze in elk geval wel een 'man behind the curtain' hebben. Een gitarist die achter de schermen meespeelt. Ik ben zijn naam vergeten, maar ze hebben hem een keer naar voren gehaald.
Dat laatste geloof ik maar zo. 4 Man zijn er ook weinig om een arena een avond lang boeiend mee te vullen. Je kunt van die 4 spelers het geluid wel groot maken, maar dan heb je nog steeds maar 4 partijen. En als The Edge een melodie gaat spelen valt de hele gitaarbelgeiding weg. Dus in plaats van groter wordt het dan kleiner.
U2 maakt hun geluid zeker groot. The Edge doet niet anders met zijn gitaar. Zijn hele speelstijl is er op gebaseerd.
Zijn gitaargeluid is een en al delay (echo), in de maat. Dat is zijn handelsmerk. Hier zie je zijn echo en andere hulp-apparaten. Je kunt op deze effectapparaten instellen wat de snelheid van de herhalingen is. Daarvoor moet de band wel in het juiste, van tevoren afgesproken en op de apparaten ingestelde, tempo spelen. Om dat te bereiken krijgt de drummer een soort metronoom te horen. Dat wordt een clicktrack genoemd. Dat is de gewoonste zaak van de wereld. Ik eet mijn hoed op als ze dat niet gebruiken, anders gaan de echo's uit de pas lopen.
Als je een clicktrack gebruikt, is het een fluitje van een cent om ook een computer gelijktijdig mee te laten lopen. Sterker nog. Die loopt al mee, hij produceert de clicktrack. Goed beschouwd loopt de band met hem mee. Dan is het een tweede fluitje van een cent om die computer bij bijvoorbeeld de refreinen ook hemelse synthesizergeluiden te laten produceren die de zaak optillen. Die had je al opgenomen voor de cd en horen bij (de klankkleur van) het liedje. Ik eet een tweede hoed op als ze dat niet doen.
Gitaar is anders. Een gitaarpartij moet echt gespeeld worden. Dus een gitarist er bij, dat zou kunnen. Die kan reageren op The Edge en de rest van de band. Een hemelse synthesizer hoeft dat niet. Die produceert geluid en sfeer en is van een andere orde. Die wordt gewoon als het nodig is door de mixer zachter of harder gezet.
Dus ik durf hier, op het risico af dat ik twee hoeden op moet eten, te zeggen: Ze hebben geen schaduwband. Hebben ze niet nodig. De computer doet het. Misschien bedient iemand de computer. Voor als er iets in de opbouw van het liedje verandert. Misschien speelt de extra gitarist ook een beetje toetsen. Maar een extra drummer en bassist? Nee. Leo en Matthijs praten over hun sterren. Als jongetjes, die zijn blijven hangen in het gitaarbandjes-tijd. Een schaduwband. Hahaha. Die is goed.