In de Volkskrant vandaag, bij een reclame voor (superieure) replica's van bekende kunstwerken.
Een fotomodel ligt op een bank en doet alsof ze 'aan de telefoon' is. Deze oud-model telefoons hadden een draaischijf én een kabel (ja jongens en meisjes, of zou dit een grappig model mobiele telefoon zijn? Een soort van replica...) en deze telefoon is niet aangesloten.
Zij ligt dus eigenlijk te playbacken. En dat doet mij denken aan mijn jonge jaren, toen ik ook wel eens playbackte, voor televisie. Dat was begin jaren 80, voor Toppop. Toen er nog neergekeken werd op playbacken en sommige muzikanten opzettelijk verkeerd gingen staan doen. Ziet er achteraf heel stom uit.
In die tijd verschenen er ook Japanse replica's van Amerikaanse gitaren, bijvoorbeeld Fenders. Daar werd ook op neergekeken, want dat waren geen echte. Net zoals er op Japanse motoren werd neergekeken.
En de grap is, dat die Japanse kopieën uit de jaren 80, omdat zij een plek in de markt moesten veroveren, juist ontzettend goed waren. Soms beter dan de originelen. Écht superieure kwaliteit dus. Ze zijn nu heel gewild.
Sommige Amerikaanse gitaarmerken hebben inmiddels hun productie naar Japan overgebracht. Mijn lievelingsgitaar:
Deze rode über-Amerikaanse Gretsch, is in Japan gemaakt.
Ik ben op deze foto (meervoudig) aan het playbacken trouwens.
En dan nog een replica-dingetje. De rode basgitaar waar ik linksachter mee in de weer ben, is een door de Amerikaanse Fender-fabriek zélf gemaakte replica. Een 1962-re-issue. Een bas, tientallen jaren later gebouwd naar de specificaties van 1962 (mijn geboortejaar - en een heel goed jaar op Fender basbouwgebied).
Ik gaf deze bas aan mezelf als cadeautje in 2002. Omdat ik jarig was en omdat we een kindje hadden gekregen. Een jongetje. Welbeschouwd ook een soort van re-issue.
Die misschien wel eens beter kan blijken te zijn dan het origineel.