Ik heb een detector.
Ik had er twee. Allebei aan mijn Mittenwald avontuur overgehouden. Maar eentje, de zogenaamde Rayfinder, die geloof ik niet (meer). Dat is volgens Ferry, de geoloog waarmee ik gewerkt heb, een 'turbo-wichelroede'.
Het hele Beierse schatgraaf-avontuur (dat ik voor geen goud had willen missen) is te danken aan dat ding, dus ik hou het op een 'verhalen-generator'. Maar ik heb hem wel terugverkocht aan de winkel.
Die ene die ik nog heb is een gewone, klassieke detector.
Ik wil er nooit zo graag mee lopen. Ik voel me een beetje een soort 'passieve zakkenroller'. Je bent toch op zoek naar iets dat niet van jou is. Iets dat uit iemand anders z'n zak is gerold.
Maar soms dan mag ik het toch van mezelf. Vinden betekent nog niet in eigen zak steken. Eerst maar eens iets vinden.
En vorige week zei de detector piep. Dus ik graven en kwam uit bij een soort steentje. Nee zei de detector, dit is geen steentje, dit is een muntje.
Thuis bikte ik de harde laag er af en zie:
Aaaah. Een glimmer.
Ik ging er mee naar de juwelier om de hoek en voor twee euro werd er getest.
De mevouw zei: Het is wit goud. En wel meer dan 22 karaat. Puur.
Grappig.
Dat is vooral wat ik het vond. Ik kreeg geen goudkoorts of zo.
Morgen zit ik trouwens in de Nieuws BV op radio 1, tussen half 2 en 2. Om te praten over Cooper's Treasure, een nieuw schatgraversprogramma op Discovery.
Hoewel ik vaker naar een schat gezocht heb, mis ik geloof ik toch dat échte-goudzoekers-gen. Ik heb ook twee keer in een casino echt best veel geld gewonnen met roulette. En ben gestopt. Ik heb niet 'klassiek' alles vervolgens weer vergokt.
Mijn schatten zijn de verhalen. Bleek ook onlangs weer in Baarn.
Ik vond het klompje puur wit goud wel heel licht. Dus heb ik het vanochtend nog een keer door een andere juwelier laten bekijken.
En nee.
Het is geen edelmetaal.
Ik vind het nog steeds best grappig. Een echte schatgraver kan daar niet om lachen.
Het glimmende klompje krijgt een ereplek op de vensterbank, naast het fossiele dino-drolletje.