Vroeger zag het stuk van het Baarnse Bos waar Mondo Leone's laatste verhaal zich afspeelt er op een mooie dag zo uit.
Ontoegankelijk. Er was geen pad.
Het kruis dat er voor (de in de laatste dagen van de oorlog doodgeschoten Baarnse jongen) Ernst van Kempen in het bos staat, stond er verloren bij. En aan de doodgeschoten Joodse tandarts Arnold/ Aäron Loterijman herinnerde helemaal niets.
Nu loop er een pad heen.
Ik weet niet wie het gedaan heeft. Ik niet. Dat is juist zo mooi.
Waar het bij verhalenvertellen om gaat is dat een verhaal gaat leven voor anderen.
Nu staat het kruis in verbinding met de wereld. Hoe symbolisch.
En hier komt dus nóg een steen bij.
Hij is bijna af:
Het verhaal bestaat.