Weet je wie er lang geleden ook op Kreta was, met een klein muziekinstrument?
Joni Mitchell.
Zij schreef er 'California' en 'Carey', die allebei op haar album 'Blue' staan. Het album waarvan Prince heeft gezegd: Als je 'Blue' hebt geschreven dan ben je klaar.
Joni is mijn favoriete vrouwelijke artiest, hoewel je er wel tegen moet kunnen als zij zo hoog gaat zingen. Zij had een trouwens een dulcimer bij zich.
Zij bleef in 1970 een aantal maanden in de grotten van Matala, voorheen een Romeinse necropolis en op dat moment bewoond door hippies. De grotten zie je op het fotootje midden onder op de ansichtkaart. En de plaats Matala staat daar weer boven.
De grotten zien er nu zo uit.
Dit waren oorspronkelijk stenen bedden waarop de doden lagen.
Meer over haar tijd in Matala kun je vinden op 'messynessychic.com' waar ik ook bovenstaande foto van Joni vandaan heb en deze:
De grotten zijn het dichtst dat ik bij haar kan komen.
Hoewel...
Ze is opvallend 'een op een' in haar teksten op 'Blue'. 'Carey' gaat dan ook over 'Cary' (ze heeft een misspelling gemaakt op de plaat), die naast haar zit op de foto. Haar vriendje toen en daar. Die ook daadwerkelijk een stok had. 'Carey get out your cane' is namelijk het refrein. Ze zingt over 'The Mermaid Cafe' en dat daar ook soldaten zitten wat allemaal precies zo was. Dat haar nagels vuil zijn. Dat ze teer aan haar voeten heeft. Dat ze naar huis wil.
Zij doet niet aan fictie.
Misschien is dat ook wel wat ik zo mooi vind aan 'Blue'. Het zijn een soort van dagboek-achtige muziekfoto's uit haar leven. Ze rijmt nog wel, wat ze later niet meer doet. Maar het is volstrekt eigen.
Inspirerend, als mensen zo hun eigen weg gaan.
O ja, wil je Mondo Leone binnenkort live, in mijn eigen habitat (ook een soort grot, maar dan met WC en ijskast) zien?