Ik snap niet waarom iemand deze foto maakt. Een duffe skyline van een slaperig plaatsje. Tenzij je eigen huis er op staat. Maar dit Franse dorpje is vereeuwigd door een Japanner, dus dat lijkt me sterk. Nou is zo’n foto misschien nog tot daar aan toe. Maar ik snap he-le-maal niet waarom iemand dat hyperrealistisch na ga zitten schilderen.
Ja. Dit is geschilderd. Onbegrijpelijk. Het zal wel aan mij liggen.
Dit ook. Drie scooters in de regen. Vast weken over gedaan.
Volgens mij kun je talent met een vervoermiddel vergelijken. Sommige mensen hebben een... nou bijvoorbeeld scooter gekregen en anderen een auto en weer anderen hebben alleen een fiets. Maar het gaat om wat je met je talent doet. Sommige mensen hebben een snelle auto en gaan nergens heen, wassen hem alleen op zondag, en anderen gaan te voet de wereld over. Dus je kunt heel ver komen als je wil. Maar supertalenten als Mozart, die hebben een vliegtuig of een raket, die haal je nooit in.
In Barcelona is een museum waar waanzinnig getalenteerde mensen helemaal nergens heen gaan. Het MEAM.
Een voorbeeld van iemand die knap kan schilderen, maar helemaal niet weet wat hij er mee aan moet. Dus schildert hij... superrealistisch.... een onthoofding. Ja!
Hmmm, goed idee!
Ineens schiet me te binnen dat de schilder misschien wel autist is. Heel goed in techniek, maar niet zo goed met mensen en emoties. Want wie kijkt er zo bij een onthoofding?
Iemand had ook een lijk geschilderd. Supergroot en dito precies. Met watten in de neus en oren. Je ziet het in de reflectie van dit andere o zo knappe schilderij.
Het is een ontregelende ervaring. Een soort zinloos visueel geweld.
Om in de talent-vervoermiddel vergelijking te blijven. Iemand met een enorm opgepimpte auto staat alleen maar onder je raam gas te geven. De auto loeit. Maar blijft helaas op de plaats. Ging hij maar ergens heen.