De Volkskrant zei dit: Neil Young rockt als een fijne kroegband. Klopt. Hij speelde heel goed. Hij kreeg 4 sterren. NRC vond ook dat hij goed speelde, 'louterend' zelfs en gaf hem 5 ballen.
Maar ik zag dit. Een goed spelende kroegband op reuze grote afstand. Op een nep-televisiescherm met nep-filmbeschadigingen over het beeld.
En waar de Volkskrant en NRC niks over zeiden, is dat Neil Young niks zei. O nee, hij zei na een half uur: How y'all doing? En na afloop: Thank you all for coming. Dat was het.
Hij doet de hele tijd of wij er niet zijn. Duizenden mensen, allemaal 80 euro betaald en hij, miljonair met gescheurd t-shirt, maakt geen contact.
Iedereen vond het dolletjes. Louterend. Dus het ligt aan mij. Het is uit tussen popmuziek en mij. Ik wil iets anders. Ik wil geen wandelende portemonnee zijn die mee mag zingen. Halleluja, Neil speelt en wij staan er bij en kijken er naar. Ik wil oprecht contact. Gezien worden en er toe doen. Ook door en voor de artiest.
Er is iets veranderd met de jaren. Ik geloof dat ik niet meer de maten van de popmuzikant of liefhebber hanteer, maar die van een verteller of iemand die houdt van verhalen.
Neem Cortez The Killer, dat is op zich een verhaal. Maar als je het voor jezelf staat te spelen en doet of ik er niet ben dan vertel je het me niet.