Vroeger deed ik huiskamer-optredens. Nu huiskamers-optreden.
Livestreamend vanuit mijn houtje-touwtje-hoofdgebouwtje.
Achter de schermen of eigenlijk er voor: Compositie voor twee projectoren, twee krukken, negen klemmen en kabelzooi.
Dit zijn de projectoren, maar ik werk ook met twee camera's en twee players (en voetpedalen waarmee ik tussen de bronnen kan switchen als een Nikkelen Nelis 3.0).
Het is echt leuk om te doen. Maar niet alleen op het moment, ook vakmatig. Het is een hele nieuwe vorm, voor mij. Maar niet alleen voor mij, ik denk voor de meesten. Ik gebruik verschillende cameraposities. Die ook inhoudelijk anders zijn. Heel anders dan in het theater. Het zijn verschillende lagen of perspectieven in een verhaal.
Op dit moment sleutel ik aan een extra (camera) perspectief.
Neem mijn (waar gebeurde) schatgraafverhaal, 'De Schat van Mondo Leone'.
De eerste laag is het vertelde verhaal zelf: Mannetje (ik) leest krant, mannetje krijgt theorie, mannetje gaat graven en komt in steeds grotere problemen, mannetje vindt tamelijk briljante oplossing. Het had een boek kunnen zijn.
De tweede laag zijn puur de gebeurtenissen. Documentair gefilmd. Mannetje graaft. Mannetje wordt gestopt door de politie etc.
De derde laag zijn de liedjes die een zekere poëzie aan het geheel geven. Van een andere orde dan een ploeterende man in een gat. Zeker het 'eind goed al goed' liedje. Min of meer theatraal.
En de vierde laag is de persoonlijke. Hoe het is voor dat mannetje, ik dus, om in dat gat te zitten. Om je te realiseren dat je de gek zelf bent. Dit is een laag waar ik in het theater of 'offline' nooit echt op in ga. Maar die door de intimiteit van de camera juist heel goed kan gaan werken. Dagboekachtig.
Dit ben ik nu aan het overdenken en testen. Superleuk om iets te leren op gevorderde leeftijd.
En... dit is eigenlijk meer 'Mondo Leone' - De wereld van Leon - dan in het theater. Nu wordt die wereld met al zijn facetten te voorschijn getoverd. In je huiskamer dus.