Het was in het begin van Mondo Leone. In het eerste jaar, toen ik nog met twee muzikanten speelde. Jac en Arthur, gitarist en drummer. En toen ik mijn teksten nog uit het hoofd had geleerd. Woordelijk. Afgemeten zinnen. Het paste precies.
Ik speelde in 'Lantaren Venster' in Rotterdam. In een filmzaal. Het was niet druk. Het ging niet vooruit. Áls de mensen al klapten hoorde je 'pif, pif' vanwege de demping van de zaal. Bij de grap waarbij altijd gelachen werd, bleef het die avond stil... Het werd ongemakkelijk. Ai. Dus ik zat te denken: Verdomme! Wat is er aan de hand? Wat gaat er nou mis? Doe ik iets verkeerd? En ondertussen was ik aan het praten. Op de automaat, lepelde ik uit het hoofd geleerde tekst op. En ineens dacht ik: Heb ik die zin nou al gezegd of nog niet?
En dan ben je er geweest. Met je strakke uit het hoofd geleerde tekst. Want je kunt die zin niet overslaan en je kunt hem ook niet nog een keer zeggen.
Ik ben in een wolk van uhhhs en aaahs neergestort. Pijnlijk.
Ik moest hier iets op verzinnen. Een manier om dit beter te doen. Daarvoor wilde ik niks uit een boekje hebben. Maar iets van mezelf. Iets dat er altijd zit. En ik heb iets gevonden. Dat was mijn eerste stap naar het verliezen van angst.
Als je daar meer van wil weten moet je meedoen met het nieuwe jaar van Het Instituut voor Verwondering of een workshop of masterclass volgen, dan zal ik je ook mijn wet van de 4C's vertellen. De 4 contacten, de 4 verbindingen die goed moeten zijn, wil er iets bijzonders kunnen gebeuren. En in het bovenstaande geval was geen van de 4 C's er. Te beginnen met het contact met jezelf. En dan wordt het helemaal niks.