De Fender Jazz Bass is wat mij betreft de mooiste basgitaar.
Waarschijnlijk komt het doordat ik als jonge jongen vaker een dansorkestje met de naam 'The Casanovas' heb zien spelen.
De bassist was een Molukse man. Met een Fender Jazz Bass. Hij speelde met plectrum en had een wat ze in Duitsland 'Ein knackiger Sound' noemen.
Leon met haar en zijn eerste basgitaar: een Maya (Japanse kopie) Jazz Bass
Hier hoort wat mij betreft het waar gebeurde, treurige verhaal van een van de mooiste Fender Jazz bassen die er ooit geweest is:
The Bass of Doom
Er was eens... lang, lang geleden, in 1962 (mijn geboortejaar) een basgitaar.
Een Fender. Serienummer 64437. En met deze bas, daar was iets mee. Je zou hem kunnen zien als een zeldzaam sterk en snel paard, dat met de juiste jockey de hele wereld achter zich zou kunnen laten. Dus wat de bas nodig had was een bespeler. Niet zo maar een muzikant, maar eentje die hem aankon.
Iemand kocht hem. Wie is onbekend. Daarmee is direct al duidelijk dat dit niet de 'partner in crime' was die de bas zocht. Bas nummer 64437 dook na 8 jaar op in een tweedehandszaak in Florida.
Daar werd hij gekocht door een 19-jarige slungelachtige jongen met de naam Jaco.
Voor minder dan 100 dollar. De bas vroeg de jongen om iets te doen wat niet eerder met een basgitaar gedaan was, namelijk om hem te bevrijden. Bevrijden van die donkerrode slagplaat en veel belangrijker: de frets.
Deze soort van dwarsbalkjes op de gitaarhals zorgden er voor dat de tonen zuiver zijn, maar belemmerden de bas om vrij te zingen. De jongen luisterde naar de bas en pulkte met een bot mes de metalen stripjes er uit.
Hij vulde de zo ontstane sleufjes op met vloeibaar hout en lakte de hals met botenlak, zoals je die in Florida veel kunt vinden. De jongen herkende de kracht en het ware karakter van de bas en noemde hem bij zijn naam: The Bass of Doom.
De jongen Jaco en de bas waren voor elkaar gemaakt. Samen klonken ze volstrekt uniek. Grommend, ronkend, boppend, swingend en dan weer dwingend... of zingend, als een vogel zo vrij, van diep onder tot ver boven de muziek. Daar is geen woord te veel mee gezegd.
Niemand kwam ook maar in de buurt bij hen.
Jaco, met zijn onafscheidelijke Bass of Doom, werd zelfs uitgeroepen tot beste bassist ter wereld!
Ze speelden met de groten der aarde.
Daar, op eenzame hoogte, vergroeiden Jaco en The Bass of Doom met elkaar.
Maar het ging te ver. Het was te veel. Jaco werd langzaam gek van al die muziek in zijn hoofd.
Hij ging er aan onderdoor.
Wie met de duivel op zijn hielen langs de randen van de hel vliegt... loopt vroeg of laat brandwonden op. Je zag het aan hem, je zag het aan de bas. Ze waren tenslotte één.
De butsen werden steeds dieper. Meer en meer stukken vlogen er af. Ze werden onhandelbaar.
Onuitstaanbaar. Mensen liepen weg. Aan het eind van het liedje, was hij alles kwijt en leefde Jaco op straat en sliep in een parkje, midden in New York. Met The Bass of Doom aan zijn zij. Zonder geld, zonder vaste woon- of verblijfplaats, zonder band. Hij speelde basketbal met zwervers. Viel voorbijgangers lastig. En op een gegeven moment, tijdens een muziekstorm in zijn hoofd, gooide hij The Bass of Doom kapot.
En daarmee...
...zichzelf.
Finaal aan gruzelementen. Een gitaarbouwer plakte alles liefdevol en met eindeloos geduld, stukje bij beetje, weer aan elkaar. Maar de schade was groot. The Bass of Doom kreeg een nieuwe bovenkant. Die de breuken en het lijmwerk er achter verborg.
Jaco in tweedehands kleren met gerepareerde Bass of Doom en gitaarbouwer
Achter op de kop van de bas was trots geschreven dat die speciaal voor de grote Jaco Pastorius weer in elkaar gezet was. Maar dingen waren niet meer hetzelfde. Jaco nam nog één liedje op, genaamd 'Mood Swings'.
En daarna werd The Bass of Doom, in het park, gestolen.
En Jaco spiraalde zijn ondergang tegemoet.
Hij zocht opzettelijk ruzie met de verkeerde. Met iemand waarvan hij zeker zou verliezen.
Hij werd doodgeslagen door een uitsmijter van een nachtclub.
En onlangs is The Bass of Doom weer opgedoken... Iemand bood hem een paar jaar geleden te koop aan in een gitaarwinkel in New York. De winkelier, die aan de achterkant van de kop kon lezen dat dit The Bass of Doom, een van de krachtigste bassen ter wereld is, pingelde af en kocht hem voor weinig.
En wilde er vervolgens heel veel geld voor.
De familie Pastorius wil de bas graag terug, Jaco's twee zonen zijn inmiddels groot en spelen bas. Maar zij kunnen de geheelde Bass of Doom niet betalen.
En weet je wie er wel het geld voor had?
Robert Trujillo van Metallica.
Robert, pas toch op jongen!
Inmiddels leent Robert de bas uit aan Felix Pastorius, begrijp ik.
Dat lijkt me ook beter. Dat de bas meerdere mensen bespeelt. Want een alleen kan er gek van worden.