Patrick van den Hanenberg begon zijn recensie in de Volkskrant lang geleden met: Je moet heel voorzichtig zijn met het woord 'uniek' in het theater. Maar met Leon Giesen is het wel heel erg lastig om dat woord te vermijden.
En dat is met het klimmen van de jaren zeker niet gemakkelijker geworden.
Allereerst: Is Mondo Leone theater? Ikzelf zou zeggen van niet. De vorm is dan wel theatraal (met film en muziek) en ik speel en vertel wel vaker in het theater, maar ik speel beslist geen rol. Het is geen fictie. Het zijn documentaire verslagen van avonturen die ik heb beleefd, daden die zijn gesteld of ontdekkingen die ik heb gedaan. Of ik vertel op mijn manier over dingen die ik gezien of gedacht heb.
Mijn plek in theaterland wordt misschien wel goed weergegeven in deze collage van de Kleine Komedie waar ik op 4 mei 2018, in het kader van 'Theater na de Dam' het verhaal 'Het lot van Loterijman' heb verteld.
Het theater, of vertellen voor publiek is maar een deel van wat ik doe.
Meer en meer kom ik er achter dat dat wat ik doe draait om 'verbinden'. Het verbinden van gebeurtenissen met elkaar, het verbinden van film, muziek en verhaal verbinden van verleden en heden, van het publiek met de omgeving, onze binnenwereld met de buitenwereld. Maar het gaat verder. Het scheppen van verbonden. Partijen die gaan samenwerken.
Zo werkte aan het 'Het lot van Loterijman' een heus peloton van de genie mee. Maar nog veel meer.
Er is echt iets gebeurd dat niet meer weggaat en wat, het klinkt raar om te zeggen maar toch is het zo, 'heilzaam' was. Er is ook een heel klein beetje een wond verbonden.
Ik ben verbindingsman.
Waar sta ik op de Kleine Komedie collage?
Helemaal aan de andere kant van Spinvis, links halverwege.
De enige met een muts, regenjas en schop.
Zoals ik in het bos stond toen ik op zoek was naar sporen van dit verhaal. Zo in het bos staan vind ik net zo mooi als in de Kleine Komedie.
Ik heb verhalen in soorten en maten. Vrolijk, ontroerend of inspirerend. Van kleine liedjes en hersenspinsels tot hele verhalenbouwwerken. Eind augustus 2018 heb ik voor het eerst een festivalletje gehouden op mijn eigen plek: Het Hoofdgebouw van het Instituut voor Verwondering. Ik heb 8 avonden op rij, iedere avond iets anders gedaan. Het heette het Ienieminimondo festival. Ik heb er ook 'Het lot van Loterijman' verteld.
Een reactie van iemand die meegenomen was door clublid Arthur:
