"Een gemiste kans voor de directeur!"
Hij was niet naar de voorstelling gekomen, de directeur van de Sittardse schouwburg. En hij had het nog wel beloofd aan de in Hout-Blerick opgegroeide artiest Leon Giesen. Daardoor trad Giesen niet op voor twaalf mensen in de Sittardse schouwburg, maar slechts voor elf. Giesen wist dat er maar weinig kaartjes verkocht waren toen hij eerder op de dag in zijn huidige woonplaats Utrecht op de trein stapte. En dat vond hij ook wel een beetje vervelend, gaf hij na de show toe. Maar de voorstelling moest natuurlijk doorgaan. Dus zette de documentairemaker, voormalig bassist van Toontje Lager en voormalig muzikaal partner van Jack Poels (Holland-America Lijn) het publiek op het podium, op twee meter van zijn gitaren en op drie meter van zijn videoschermen. Beetje lacherig, zowel voor het publiek als Giesen. Elf man publiek, dat had hij nog niet eerder meegemaakt. Misschien omdat hij de eerste keer in Sittard was, gebrek aan bekendheid en roem? Maar het gevolg was dat het publiek in een zeer intieme setting meegenomen werd op de zoektocht van Giesen naar de kleine, bijna onzichtbare dingen die hem het geluksgevoel geven. Via de aangespoelde mummie van een Inuït en de zingende astronaut naar het woonhuis van Willem Wilmink in Enschede. Alles hangt van toeval en kleine dingen in elkaar. Je moet er alleen op letten en voor open staan. De interactie met het publiek neemt toe en halverwege verandert het Nederlands in Limburgs dialect. Na de vierde toegift krijgt hij een hand of zoenen van het publiek. “Een van de mooiste voorstellingen van de laatste jaren”, zegt een wat oudere dame die veel voorstellingen bezoekt even later in de artiestenfoyer. Giesen, biertje in de hand, glimt: “Het mooiste compliment dat ik kan krijgen.” Hij is niet voor niks naar Sittard gekomen. Het voltallig publiek belooft volgende keer weer te komen. Dan kan de directeur zijn gemiste kans inhalen. Dat geldt ook voor de rest van Sittard en omgeving.
Dit artikel is mij trouwens op een ruzie met de directeur komen te staan. En drie keer raden wie er nooit meer in Sittard speelde...