Hier sta ik in het gat in de straat in Mittenwald.
Je zou kunnen zeggen dat er geen schat lag. Wat gemeten was door de geologen bleek een paaltje van de Wehrmacht te zijn, dat staat nu in mijn tuin:
Ok... er lag dan misschien geen schat, maar die ligt er nu wel!
Ik heb er namelijk iets begraven.
Ik heb de namen van alle 1100 mensen die dit mogelijk hebben gemaakt op roestvrij stalen platen geschreven en in een kist, dicht met cijfersloten, begraven. Twee en een halve meter onder het asfalt in Mittenwald.
Een aantal van deze platen, samen met nog wat bijzondere dingen die ik nu niet ga vertellen.
En op het slotfeest dat we in de Rode Doos in Utrecht hielden (met live muziek en film) en waar ook de Beierse aannemer was, in klederdracht, die applaus kreeg voor het gat wat hij gegraven had:
Heb ik de mensen bekend gemaakt wat ik begraven heb en heb ik hen de codes van de cijfersloten gegeven.
Die zitten verstopt in de munt, die je op de achtergrond ziet. In die munt zit een code. Iedereen kreeg zo'n munt. Wat daar gebeurde is het mooiste dat ik ooit op een podium mee heb gemaakt. En vergis je niet, ik heb in Toontje Lager gespeeld.
Hier sta ik tussen de belangrijkste mensen die dit verhaal mogelijk gemaakt hebben. Geologen, advocaten, muzikanten, filmmakers en Esther, toen nog mijn manager.
Hier zie je datzelfde beeld op het congres 'Sustainable MBA in one day'. Mensen vinden dit verhaal inspirerend omdat het laat zien en voelen wat de kracht van verhalen is en wat er gebeurt als jij meent wat je zegt en dat vervolgens gaat doen.
Op een reclamebureau.
Het is bijzonder om te merken dat de momenten die het zwaarst waren (bijvoorbeeld toen ik dreigde failliet te gaan) achteraf het waardevolst zijn voor het verhaal.
Heb jij ooit iemand gezien die zo blij was, terwijl hij de schat niet gevonden had?
Dat maakt wel duidelijk dat het mij echt om iets anders ging.