Hoe mooi is dit?
Er is een pad gemaakt door het Baarnse Bos. Zo hoort het te gaan bij verhalen. Dat ze gaan leven in de hoofden en harten van anderen.
En dit is wel een heel symbolisch voorbeeld daarvan, wat het verleden verbindt met de wereld van nu. Ik heb het niet gedaan. Dat vind ik het mooiste van alles.
Meer dan 70 jaar heeft de gedenksteen voor Ernst van Kempen plompverloren in het Baarnse Bos gestaan.
Hier zie je de scouts door het struikgewas gaan om bij het kruis te komen waar ze ieder jaar bloemen leggen. Links beneden, onscherp, zie je het kruis.
Hier ligt nu nog een steen bij in de buurt. De gedenksteen voor Arnold / Aäron Loterijman.
Loterijman is twee keer per ongeluk gevonden. De eerste keer op 9 juni 1945, toen de Baarnse politie op zoek was naar het lijk van Ernst van Kempen. En de tweede keer per ongeluk door mij, toen ik in de archieven op zoek was naar wie Willi Kulla was, de moordenaar van Ernst van Kempen, die naar eigen zeggen een schat begraven had op 4 mei 1945 in het Baarnse Bos.
De steen voor Arnold / Aäron Loterijman komt door crowdfunding tot stand, met steun van de gemeente Baarn. Bij voorstellingen heb ik geld ingezameld in een verroest geldkistje:
Het kistje is gevonden in de grond van het baarnse Bos:
Tijdens de 'area search' die het peloton van de genie in stuk Baarnse Bos heeft gedaan is van alles en nog wat gevonden. Het meest symbolische is dit geldkistje, vol modder. Passend bij een verhaal over een schat dat oplost in mist en leugens.
Een andere opmerkelijke zaak die gevonden is, is een enorme hut, die precies op een plek lag waar inderdaad de schat begraven had kunnen zijn. Een plek waarbij drie markante bomen in 1945 als referentie voor het terugvinden gediend konden hebben. Precies zoals de oorlogsmisdadiger zei die naar eigen zeggen de schat begraven had.
De bomen die, toen hij stiekem terugkwam om zijn schat op te graven in 1959, weg waren.
Ik had trouwens, bij wijze van grapje, een T-shirt laten maken voor de zoekactie met de militairen. Ik heb het aan bij het groepsportret. Op dit shirt staat de Nederlandse militaire benaming voor iemand zoals ik:
Militairen zijn dol op afkortingen, NuKuBu betekent Nutteloze Kut Burger.
Door over namen, een achtergrond-weetje:
Villa Medan, het huis van het kwaad aan het eind van de oorlog, is het witte huis met het torentje. Het ligt aan de Julianalaan in Baarn. In de oorlogsmisdadiger-processtukken staat steeds: Villa Medan, Mauritslaan 11, thans Julianalaan 11. Ik begreep niet waarom dat was, totdat ik in 'De Kronieken van Baarn' dit vond:
Hahaha, de naambordjes werden steeds gestolen als daad van verzet. Ow... ik zie nu dat dat zelfs nog een keer vaker gebeurd is dan ik aangegeven had. Namelijk op 28 februari. En uiteindelijk is de naam van de straat maar veranderd.
De muziek van Stil is de wind en 21 heb ik opgenomen met hulp van een paar fantastisch muzikanten waarmee ik hoop meer te gaan doen. Nicky Hustinx heeft gedrumd, Jelte Heringa speelt piano en Merel Jonker doet in haar eentje ruim 6 violen.
Hier zijn Merel en Jelte (die ook het strijkersarrangement gemaakt heeft) aan het werk. In de reflectie van de ruit zie nog net de rug van Erik Spanjers, die, zoals altijd, Mondo's techniek gedaan heeft.
'Stil is de wind' gaat over vergeten zijn, of beter gezegd: 'In vergetelheid gestort zijn'. Niks herinnert in Baarn aan Arnold Loterijman. Ik kon ook niet vinden waar hij, nadat op 9 juni 1945 zijn lijk was gevonden, herbegraven is. De meest waarschijnlijke plek is de Joodse begraafplaats in Amsterdam, waar hij woonde, of Utrecht, waar hij vandaan kwam. Maar daar ligt hij niet.
Op de Joodse begraafplaats in Utrecht zag ik dit. Héé! De groet van de Vulcans, uit Star Trek.
Ik heb zelfs ooit een 'Instituut voor Verwondering' les-plaatje gemaakt met Mister Spock die de groet maakt. Maar deze klassieker kende ik zelf niet. Leonard Nimoy, de acteur die Spock speelt had een geintje gemaakt en dit handgebaar dat hoort bij de Cohanim, een geslacht van priesters, gebruikt als Vulcan groet.
Inmiddels weet ik wel waar de onfortuinlijke tandarts Loterijman is herbegraven, nadat hij door de politie was gevonden op 9 juni 1945.
De leeftijd klopt niet, maar hij is begraven in Baarn.
En... zijn graf is in 1960 geruimd (7e van beneden):
Wat eigenlijk niet mag bij Joden.
Niemand van de Joodse gemeenschap of zijn (verre) familie wist dat hij daar lag.
Hij is weg.
Vandaar de steen.
Bij de onthulling van de steen speelden Ewa Maria Wagner en ik 'Stil is de wind'. Ewa speelt altviool in het Radio Filharmonisch Orkest en schrijft. Zij komt oorspronkelijk uit Polen en wil Willi Kulla als onderdeel van haar nieuwe boek gebruiken.
Dit is het schetsje dat ik van Kulla heb gemaakt.
Terug te zien in Polen waar Ewa een lezing heeft gehouden voor deze 'Pro Memoria Sociëteit' in Pszczyna - waar Willi Kulla vandaan kwam en wat toen Pless in Duitsland was.