"Waarom maak je daar geen foto van?" Zei mevrouw Mondo toen we langs zo'n bovenstaand rood ding liepen. Ik heb een foto gemaakt, zoals je ziet, maar zou dit uit mezelf nooit fotograferen.
Ze zei het denk ik omdat zij hier ook nooit een foto van zou maken, net zo min als van de dingen waar ik wél een foto van maak.
Het zijn allemaal dingen waar iets mee is, in mijn ogen. In jouw ogen ook? Ik kan dat moeilijk inschatten.
Hier zitten 'haakjes' aan. Dit kunnen beginnen van verhalen zijn.
Zo zag ik in Venetië ook echte haakjes. In een straat hingen ineens van dit soort touwtjes.
Als er iets aan opgetakeld wordt dan is het iets kleins, want het moet door de tralies passen. Intrigerend.
Aan sommige dingen is niet per se zo veel te zien, maar daarvan wist ik dat er een verhaal aan zit. Zoals dit:
De 'Ponte de la Tete'. Jawel. De brug van de tieten.
Venetië was ooit een groot bordeel. Er is zelfs in 1565 een officiële catalogus uitgekomen: Catalogo de tutte le principal et più honorate cortigiane di Venetia met namen, prijzen en kwaliteiten van hoeren. Sommige zijn beroemd geworden zoals Veronica Franco. Ach, je hoeft je maar ergens voor te interesseren.
Dan nog een. Ik heb ooit (voor mijn VPRO kinderprogramma 'Sterren van de Hemel') een heel leuke en goede bassist geïnterviewd. Anthony Woodrow. Hij is nu helaas dood, ontdekte ik toen ik een foto van hem zocht.
Ik vroeg hem onder andere of zijn contrabas nou mannelijk of vrouwelijk was. "Mannelijk" zei hij. Hij had een heel oude en bijzondere contrabas, zo ongeveer uit de tijd van die catalogus, gebouwd door Gasparo da Salò.
En toen zei hij iets dat ik nooit ben vergeten. Namelijk dat zijn bas een beroemd broertje had dat nu in een nis in de San Marco kathedraal in Venetië staat. Die contrabas heb ik altijd een keer willen zien:
De bas van Dragonetti. Daar zit uiteraard een heel verhaal aan.
Maar aan zo'n kastje met allemaal van die dopjes volgens mij dus ook.
Ach, om het af te leren nog twee 'gewone foto's', voor zover als ik die maken kan:
Meer uit Venetië: